سومین کنفرانس بین المللی شرق شناسی - فردوسی و فرهنگ و ادب پارسی

راوی پس از روایت، به یک باره از جهان داستان خارج می  شود و روی سخن را به سوی خواننده می گرداند
تحقیقات در زمینه روایت های موجود در شاهنامه نشان می دهد، شاهنامۀ فردوسی دارای ظرفیت های علمی جالب توجهی در حوزۀ روایت شناسی و دستور زبان روایت است. چنانکه پژوهشی با عنوان «بررسی گفتمان روایی در شاهنامه فردوسی» در پی بررسی ها به این نتیجه رسید که یک گونه روایی به عنوان گفتمان روایی در شاهنامه  وجود

دارد که راوی پس از روایت، به یک باره از جهان داستان خارج می  شود و روی سخن را به سوی خواننده می گرداند و با او به گفت وگو و مخاطبه می نشیند.
بر اساس این تحقیق، در این فضای ترسیم شده می توان کارکرد ارتباطی و عاطفی گفتمان روایی را بویژه با تغییر زمان از گذشته به حال ملاحظه کرد. هم چنین روی کرد روایت شناختی این نوع زاویۀ دید، انتقال عواطف، ایدؤلوژی، حالت های ذهنی و ایجاد حس و درگیری عاطفی مستقیم راوی با خواننده است.

حالات ذهنی و دیدگاه های ایدؤلوژیکی نویسنده با فرجام کنش ها و روی دادها، ارتباط مستقیم و منطقی دارد و به نوعی نویسنده به نقد و قضاوت اعمال و رفتار کنش گران می پردازد و باورهای فکری خود را ابراز می دارد و خواننده نیز ناخودآگاه همان برداشتی را اتّخاذ می کند که نویسنده ابراز داشته است و قضاوت او را می پذیرد.

پژوهشنامه ادب حماسی.سال سیزدهم. شماره اول . پیاپی 23.  «بررسی گفتمان روایی در شاهنامه فردوسی »، ذوالفقار علامی.